Inne nazwy: róża pospolita, polna róża, cierniowa róża, szypszyna
Róża dzika występuje na skraju lasów, na zrębach, przy drogach, na miedzach, w zaroślach, na wszelkich nieużytkach, często sadzona jest w parkach i ogrodach jako krzew ozdobny i jako żywopłot.
Róża jest jedną z najdawniej stosowanych w lecznictwie roślin. Znana była już lekarzom starożytnym. Rzymskie patrycjuszki pielęgnowały cerę maseczkami z płatków róży.
Również w lecznictwie ludowym wielu krajów owoce i kwiaty róży miały szerokie zastosowanie. We Francji kwiat róży stosowano jako lek przeciwszkorbutowy, przeciw robakom, przy hemoroidach i jako środek ogólnie wzmacniający. W Bułgarii kwiat róży używany jest do dziś w schorzeniach przewodu pokarmowego, do płukań przy zapaleniu jamy ustnej i gardła oraz spojówek. Jako antyseptyk przy zapaleniu spojówek stosowana jest tu również woda różana przygotowywana przez rozpuszczenie olejku różanego w wodzie. W rosyjskim lecznictwie ludowym kwiat róży jest zalecany w chorobach płucnych, w zapaleniu górnych dróg oddechowych, w chorobach przeziębieniowych, a także w chorobach przewodu pokarmowego np. w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, zapaleniu żołądka itp. Roztartym kwiatem posypywano trudno gojące się rany.
We współczesnej medycynie owoc róży stosowany jest przy biegunce, nieżytach przewodu pokarmowego, chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, chorobach zakaźnych, chorobach przeziębieniowych, w okresie rekonwalescencji, zalecany jest również kobietom ciężarnym i karmiącym matkom. Ponadto przy bezsenności i w stanach pobudzenia nerwowego.
Poza lecznictwem owoc róży ceniony jest w gospodarstwie domowym i przetwórstwie spożywczym do wytwarzania soków, koncentratów witaminowych, syropów, win, herbatek ziołowych itp.